Bir iç kanama.

Sanırım pek gitmek istemiyorum.Bugün anladım.27sinde açılıyo okul ama ben 26sının gecesi falan orda olayım diyorum.Ama olmaz çünkü eşyalar falan var.Yani arkadaşım 25i bile dedi.Yok dedim olmaz.Bilmiyorum.Sanki yalnızlığa gidiyorum gibi geliyor.Hayatım değişecek.Annemi İzmir'de yalnız bırakacağım.Bunun stresi çok büyük üstümde.Haftasonu burdayım evet.Ama evde yalnız uyuyacağını falan düşündükçe beynime şimşekler çakıyor.Gitmesem mi diye bile düşündüm.Yok olmaz bu saatten sonra deyip saçmaladığımı anladım.İyi gelir ikimizede bi yandan diyorum bu kadar çok tartışmayız.Ama annemde güçlü olup "ne olucak canım zorlanmam" demiyor.Mış gibi bile yapmıyor.Ben daha çok kötü oluyorum.Her gelen anneni yalnız bırakıp gidiyomusun şimdi diyor.Küfürü basıp sanane demek geliyor içimden.Ama olmuyor.Yüzde içten-miş gibi bir gülümseme salak salak sırıtıyorum.Ama bunu zorla yapmıyorum.Sanki yüzüme yapışmış bu ifade kaçarı yok.Arkadaşıma anlattım "nolcak yeaaa" deyip geçti.Yani öyle pek beni anladıklarınıda sanmıyorum.Derin bir iç çekiyorum sürekli.Lütfen her şey yolunda gitsin.Abimide çok özledim zaten.Maddi durumlar bi yandan,manevi durumlar bi yandan.Yinede şükürler olsun diyorum hep.Nisana kadar sabretmem lazım ama uzun gibi.Abim geliyor kısmetse nisanda.Öyle yani.İçim buruk."Herkes"leşemiyorum.