Kuş gibi özgür olmak kadar büyük mutluluk yok.

İzmirin beni bazen çok yorduğunu hissediyorum.Şehrimin değil yaşatımın sonucu belkide bunlar.İnsan yalnızken ne kadar da rahat.Ailemin yanında yaşarken ne kadar bölünüyorum.Yalnızken başıma buyruktum.Her saat,her şeyi yapma özgürlüğü.. Moralimin bozuk olma özgürlüğü.. Konuşmama özgürlüğü..

Evde öyle değil.. Moralin bozuk olamaz mesela ne demek o! Yüzün asık olsun anında annemle kavgaya başlarız.Her boku kendi üstüne alınıyor çünkü.Benim canım sıkkın olamaz.YEdiğim önümde yemediğim arkamda.Memnuniyetsizim ya.Bir de eve gelip surat mı yapıyormuşum..Yalnızken bunları sorgulayan yok rahat rahat her duygunu sindirerek yaşıyorsun zaten.Zorla gülümsemeler atmana gerek yok.Zaten evin dışında yapıyorsun..Bari mahreminde kendin ol..

Orda gece tek başıma balkonda otururdum mesela dışarı çıkardım..Yürür gelirdim..Kimseye hesap vermek zorunda değilim.. Nereye gittiğimi söylemek zorunda hiç değilim.. Kuş gibi özgürlük işte.Beni mutlu eden bu.

Staja giderken giyiniyorum annemin beğenmeyip surat astığını görünce dayanamıyorum mesela.Sana ne ? diyemiyorum. Çok sinirleniyorum sonra kalbini kırmamak için hiç bişey demeyip evden çıkıyorum.O kadar sevmediğim şeyler ki bunlar .. Nefret ederim. Bana dokunmasın kimse dayanamıyorum..

Yani dostlar ben seneye okulu bitirince ya geçiş yapacağım(en büyük isteğim),ya da İzmirimi bırakmayı göze alıp İstanbul'da yaşayacağım..