Ben bir noktada sabit duruyorum ve boş gözlerle çok şey anlatmaya çalışıyorum.İnsanlar etrafımdan akıp geçiyor.En sevdiklerim çarpıyor bana. Beni görmüyorlar.Saydamlaşmışım.Sürekli yalpalıyorum.Dengemi kaybediyorum.Kimse görmüyor.Etrafımdan kare kare hayatlar akıp geçiyor.Film şeridi gibi.Ben sadece izliyorum.Hiçbirine ait olamıyorum.Hiç birinde kendimden bir parça bulamıyorum.Oysa gözler o kadar tanıdık geliyor ki.Canımmış gibi.Ama yok benden,ruhumdan zerre göremiyorum.İçim zifiri karanlık.Kendimi bile fark edemiyorum..
Doğa
En kötü durumda bile kendine aitsin,ona olan sorumluluğundan ötürü kendine ışık verip etrafını aydınlatman lazım.Başkalarını kendine ait etmeyi dene bir de.Blogunu değiştirmeden önce de takip ediyordum seni.Umarım o zamanlardaki neşeli haline geri dönebilirsin
YanıtlaSildöndüm bile :) benim karamsarlıklarım çok anlıktır dündü geçti bitti :) teşekkr edermm:)
YanıtlaSilBirde blogumu değil ismimi değiştirdim aman karışıklık olmasın:)
YanıtlaSilDoğa'dan olandan bahsediyordum ben :)
YanıtlaSilGeçtiğine sevindim sana da güzel bir hafta dilerim
hımm tmam o zaman teşekkür ederim:)
YanıtlaSil