Kendimi hiçbir yere ait hissetmemeye başladım.Sanki sadece kendi bedenimdeyim o kadar.Uyuduğum yer,kokumun sindiği yastığım,oturduğum koltuklar,yüzümü sildiğim havlu.Her yere her şeye yabancıyım.Sanki bu evde hiç yaşamadım.Sanki o yerde uzun yıllar vardım.Ne orada vardım ne burada.Her yere yakışıp hiçbir yere ait olamamak gibi.Herkesle gülüp hiçbiriyle hissetmemek gibi.Hani biri vardır hepiniz için gözünün içine bakar,içinin ağladığını farkeder.Sen ne kadar neşeli görünsende bilir ya seni.İşte yoksa da yazarsın sadece.Gerçekten mutluyum sadece kendimi sorgulayınca durgunlaşıyorum.Kendime yolculuk yaptıkça yabancılaşıyorum kendime.Her gidişimde kendime,hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor.Sanki bir şeylere kırılıyor gibiyim.Görünürse birşey yok fakat birşeyler canımı sıkıyor gibi.Ben farkına varmadan karşı koyuyor gibiyim.İçimin yollarını bilmiyorum.Zorlanıyorum işte.Karman çormanız ikimizde,kendim ve ben.O neler çekiyor ? Kendim ne çekiyor bilmiyorum.Bilinçaltıma giydirilmiş sözdür bu kendim.Sadece bana söylesin nelere kırıldığını ki yardım edebileyim.Yoksa gözyaşı akıtmakla çözülmüyor.Güçsüz müyüz biz? Asla. Nerdeyim ben dediği olur mu insanın evindeyken.Evde duramaması diye bir şey olur mu ? Sanki tenini yakıyorlarmışçasına ağlaya ağlaya dışarı çıkmak istemesi.. Anlam veremiyorum ki,ne oluyor neye sıkılıyorsun bu kadar.Kusmak istemen neden.Silmeliyim artık kafamdaki soru işaretlerini bu kadarı fazla bana.
Yağmuur lütfen ,yağ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder